Proces wychowawczy jest zadaniem ogromnie odpowiedzialnym, w którym cała odpowiedzialność spada na rodziców. Biorąc pod uwagę adopcję, para decydująca się na nią musi zdawać sobie sprawę nie tylko z tego, że ich obowiązkiem będzie zapewnieniu dziecku szczęśliwego życia i wsparcie przykładem oraz opieką ze strony obojga rodziców. Do obowiązków rodziców będzie należało też radzenie sobie z problemami, których nie da się uniknąć w przypadku rodzicielstwa, a które ze względu na nieraz traumatyczne przeżycia, jakich świadkiem mogło być dziecko, w przypadku dziecka adoptowanego mogą być szczególnie ciężkie.

Z tego względu kandydaci na rodziców adopcyjnych poddawani są szczegółowym testom psychologicznym, czy rozmowom z pedagogiem, które mają określić predyspozycje osób oraz ich możliwości do zapewnienia dziecku nie tylko odpowiednich warunków materialnych potrzebnych do prawidłowego rozwoju społecznego, ale określają także dojrzałość osób do podjęcia tak ważniej decyzji.

Polskie prawo dopuszcza możliwość adopcji przez osoby samotne, jednak nie ma możliwości adopcji dziecka przez osoby pozostające w nieformalnych związkach.

Do spraw branych pod uwagę w procesie kwalifikacyjnym należą także relacje wiekowe potencjalnych rodziców adopcyjnych i dziecka. Chodzi o to, aby były to relacje najbardziej zbliżone do tych, jakie mogą istnieć w rodzinach biologicznych. Z tego względu maksymalną, dopuszczalną różnicą wieku między dzieckiem a rodzicami jest dystans 40 lat.

Podstawowym czynnikiem decydującym o wydaniu decyzji o dopuszczeniu danych osób do starania o adopcję jest możliwość zapewnienia bezpieczeństwa dziecku. Z tego też względu zwraca się uwagę przede wszystkim na: sytuację materialną dającą gwarancję utrzymania i wychowania dziecka, stabilność związku małżeńskiego, szacunek małżonków względem siebie, motywy adopcji, jednomyślność małżonków w podjęciu decyzji o adopcji, stan zdrowia fizycznego i psychicznego, brak uzależnień.